Prof. Dr. Fadime Akman

nazofarenks ca diye hayatımda ilk kez duyduğum bir kanser türü sonucunda tanıştık. belime kadar olan saçlarımı kaybetme korkusuyla istemiyorum tedaviyi dedim. mickey mouse gibi bir maske tasarlandı bana. sadece kulak hizama kadar kaybedeceğimi çoğunun kurtulacağını söyledi saçlarımın.ama hergün saçımı iki örgü yapıp tepede mickey mouse topuzu yapacaktım.çocuk gibi mızmızlandığım bu dönemde 31 yaşındaydım :) ya öremezsem dedim. öremediğin her gün söz veriyorum gelip ben öreceğim dedi. bu hikayeyi yazma gereği duydum çünkü o günden sonra o koridora her girdiğimde sağlığımdan öte benim duygularıma,korkularıma değer veren bir doktorun kontrolü altında (yaşayacağıma) -parantez içine almamın nedeni bu kanser teşhisini alan herkes o korku ve ümitsizliği yaşar çünkü- inandım. şuan 35 yaşındayım sanki o tedaviyi o kötü günleri hiç yaşamamış gibi hayatıma devam edebiliyorsam bunu fadime hanım ve çok kıymetli ekibine borçluyum.karşıdan gördüğünüzde kale gibi görünür kendisi. ama emin olduğum bişey varki bilgisi,tecrübesi ve insana hasta olmaktan öte İNSAN olduğu yaklaşımıyla işe başlaması sanırım onkolojide en önemli olan şeyi “inanç-umut ve güveni” beraberinde getiriyor… yolunuz onunla kesişirse çok şanslı olduğunuza emin olabilirsiniz. tedavi planlandıktan sonra onu çok fazla görmezsiniz ama o sizin herşeyinizden haberdardır. görmemek için de dua edin zaten çünkü görmüyorsanız herşey yolundadır.rutin kontrollerin birinde odada onu gördüğümde çok korkmuştum.” eyvah dedim nüks ya da başka bir şey var” . gülümseyerek korkma herşey yolunda demişti. insan hiç onkoloji koridorlarını özlermi ? pandemi süresinde evet o koridorları ve koridorda fadime hanım geçerken hissettiğim huzur ve güven duygusunu özlüyorum. akademik bilgi ve tecrübesinden başkaları bahsetsin. benim tecrübemden ne demek istediğimi çıkaracak benim gibi birileri okusun yeterli…sağlıkla kalın