Prof. Dr. Haldun Soygür

Haldun hocam icin ne soylesem az askerde girdiğim depresyon,kaygı ve anksiyete'den beni adeta bir baba sevkatiyle elini uzatıp çıkardı önce Allah'ın sonra onun sayesinde geçti o karanlık günler hala bazen ara ara arayıp hal hatır sorarım kendisi insana insan gibi değer veren bi doktordur Allah ondan razi olsun..

Ailede ilk kaybımı yaşadıktan sonra mide bulantıları ateş basmaları ve çaresizlik.Havanın kararmasından korkuyordum hastalığım hem akşam başlıyordu çünkü.Her gece acildeydik bulantı serumu takılırken acildeki diğer insanların bakışları üzüyordu.onların sorunları çok büyüktü ve ben sadece bulantım var diye sedyeyi işgal ediyordum.Herkese anlamsız geliyordu bu hallerim.Hayattan iyice umudumu kesmiş bir sürü doktora gitmiş bir sonuca varamamıştım.Gece boyu evin içinde gezmekten kaygılarım daha da artıyordu.Bir arkadaşımın tavsiyesiyle Haldun hocamdan randevu aldım.Odasına girer girmez ağlamaya başladım.Hadi anlat bakalım demedi diğer psikiyatr psikologlar gibi mendil uzatmadı hiçbişey söylemedi sadece bekledi.Durumumu anlattım bu hastalık üstüme yapıştı ve bundan asla kurtulamayacam dedim.Bana " meslek hayatımda kendini dipsiz kuyularda karanlık tünellerde gören çok hastam oldu,önce bir ışık sızdı içeri ve zamanla oradan aydınlığa çıkmayı başardık,seninle de başaracağız biliyorum" dedi.İşte o anda hastslığımın büyük kısmını halletmiş gibiydim.Haldun hocam için ne söylesem yeterli gelmeyecek.Kendini mesleğine adamış hayata sadece para gözüyle bakmayan insana değer veren çok özel bir insan.Allah başımızdan eksik etmesin

Şizofren miyim diye size kızarak soruyu yönelttiğimde o kızgınlığımı hissetmiş ve neden böyle düşündün diyerek kendi cevabımı istemiştiniz benden. İyi ki de o şekilde davranmışsınız. Çünkü bu benim şizofreniyle beraber yaşamayı öğrenmemde çok önemli oldu. Gerçekle hayalleri birbirinden ayıramıyorum demiştim. Şu anda gerçeklerle hayalleri ayırabiliyorum. Şu anda başıma gelen olumsuz olayları olduğu gibi kabullenip-olumlularmış gibi yapmayarak- mücadele edebiliyorum. Şu anda hayallerin içinde kaybolmuyor ve geleceğe yönelik planlar yapıp gelecek için çalışabiliyorum. İyi ki varsınız… Bana kızdınız mı dedim size çekinerek bir gün. Daha çok sen bana kızmışsın gibi dediniz gülümseyerek ve sordunuz: Bana kızdın mı? Ben de hayır dedim. Size kızmadım ama kırıldım. Kırılmak… Öyle bir soru sordunuz ki bu cümleyi kurduğumda… Kendimi nasıl affettirebilirim dediniz. Ben şaşırmış bir halde “Ben kırılırım sonra geçer. Bir şey yapmanıza gerek yok” dedim. Bana kimse o ana kadar böyle bir soru sorma inceliğini göstermemişti. Affetmek mi? Ben kimdim ki? Sen değerli ve önemli bir insansın demenin hatta hayatın içinde bu cümlenin altını çizmenin bundan güzel yolu olabilir miydi? Siz beni anladınız hem de anlaşılmamın en zor olduğu anlarda. Benim devrik cümlelerimi, suskunluklarımı, bakışlarımı anlama çevirdiniz yüreğinizle ve beyninizle. Bana bilmiyorum demeyi de hocalarımın kapılarını çalmaktan ürkmemeyi de siz öğrettiniz. Bana bencil olabileceğimi ve bazen bencil olmanın yararlı olduğunu siz hatırlattınız. Sustuğum anlarda öyle sorular sordunuz ki konuşmaya başladım. Siz bana bu hayata bambaşka açılardan bakmayı öğrettiniz. Hep kendi açımdan baktıkça yanılabileceğimi hatırlattınız. Büyüyordum ve büyümek zor olsa da beni buna ikna edebilecek tek kişi sizdiniz. Siz benim için “delidir ne yapsa yeridir” demediniz. Çünkü zaten sizin için böyle bir deli tanımı yoktu. Bir gün size akıllandığımı söylediğimde “sen zaten hep akıllıydın” dediniz.