Çocuğum Ergenlik Krizinde

Ergenlik dönemi ebeveynleri en çok zorlayan dönemlerden biridir. Artık o, ne çocuktur ne de yetişkin…

Artık çocuğumuzu tanımakta zorlanırız. Aşırı alınganlaşır, odalarına kapanırlar; özgür olmak istediklerini haykırır, kapılarını kilitlerler; gittikçe özerklik kazanırlar ama organize olma konusunda pek becerikli değillerdir; bir konu hakkında gayet bilgece akıl yürütürler, fakat başka bir konuda sorumsuz ve tutarsız davranırlar.

Anne baba bakımına muhtaç oldukları dönem sona ermiştir. Artık kendimizi onları koruyup kollamaya, parka götürmeye adadığımız yıllar geride kalmıştır. Geçmişte hayli rağbet görürken artık göz ardı edilmek insana zor gelir.

Bize olan bağımlılık dönemi son bulsa da, egenler onlar için oluşturduğumuz güvenlik ağına ihtiyaç duyarlar. Biz fiziksel ve manevi olarak yanlarında bulunmazsak paniğe kapılırlar. Bu ihtiyaçlarını bize göstermek istemezler. Hatta öncelikli olan arkadaşlarıdır. Ancak; çocuklarımızın bizi bu şekilde reddedişini kişisel algılamamamız gerekir; önemli olan aramızdaki ilişkidir.

Aile içerisinde ortaklaşa oynanan oyun turnuvaları, aile sofralarında düzenlenen ve aile bireylerinin kafa dağıtmasını sağlayan yaratıcılığa dayalı yarışmalar, birlikte yapılan sportif faaliyetler gibi düzenli gerçekleştirilen aile içi etkinlikler ister ergenlik ister yetişkinlik döneminde olsun çocuğumuzla kurduğumuz bağı güçlendirmemizi sağlar.

Programımızı çocuklarımızın hepsiyle ayrı ayrı, baş başa zaman geçirebileceğimiz şekilde ayarlamaya çalışmalıyız. Üstelik sadece fiziksel olarak değil, her anlamıyla yanlarında olarak hem sevgimizi gösterebilir hem de onların bize duyduğu sevgiyi hissedebiliriz.

Ergenlik dönemindeki çocuğumuzun kendi kimliğini bulmaya çalışırken estirdiği fırtınalara göğüs germenin ve bu dönemi en az hasarla atlatabilmenin belki de tek anahtarı sevgidir. Sevgimizi göstermenin de en güzel yolu karşılarında durmak yerine yanlarında olduğumuzu hissettirmektir

Sevmek için herhangi bir şey yapmaya ihtiyacımız yok; sadece yanlarında olmamız yeter!