Çocuklarda Ayrılma Anksiyetesi (Kaygısı) Bozukluğu

Ayrılma anksiyetesi bozukluğu; çocuğun, evden, ebeveynlerinden veya bağlandığı kişilerden ayrılma durumu yaşadığında 4 hafta ya da daha uzun süre boyunca gelişim düzeyine uygun olmayan yoğun kaygı hali yaşaması olarak ifade edilebilir.

Çocuk, her ayrılma durumunda yineleyici bir şekilde yoğun korku ve kaygı hali yaşar ve ayrılma durumu yaşadığı kişilerle sürekli bir biçimde ilişki içinde olmaya ihtiyaç duyar.

Özellikle; çocuğun okula ya da kreşe başladığı dönemde bu anksiyetik durumun varlığı kendini belli eder. Çocuk, okula gitmemek adına çeşitli yolları dener ve okula gitmeyi reddeder.

Okul çocuğu, tıpkı 24 aylık bebeklerin yaşadığı korkua benzer korku ve kaygı yaşar.

Bağlanma figürlerinden ayrılma durumu ya da ayrılma beklentisinin varlığında çocukta; bir takım bilişsel, fiziksel, duygusal ve davranışsal semptomlar ortaya çıkmaktadır.

Ayrılma Anksiyetesi Bozukluğu Tanı Ölçütleri

Her ayrılık durumunda yeniden ortaya çıkan yoğun kaygı ve panik hali

Ayrıldığı kişilerin (ebeveynleri ya da bağlı olduğu kişiler) başına kötü bir şey geleceğine ilişkin aşırı kaygı hali yaşama

Okula ya da başka bir yere gitmeyi reddetme veya bu konuda isteksizlik gösterme durumu

Ayrılık temalı kâbuslar görme

Evden uzak bir yerde uyumayı reddetme veya bu konuda isteksizlik gösterme

Tekrar eden fiziksel yakınmalar ( mide ağrısı, baş ağrısı, kusma, iştahsızlık, ishal, taşikardi gibi yaşanan kaygının bedenselleştirilmesinden kaynaklı belirtiler gösterme

Klinik Görünümler

Okuldan kaçınma davranışları sergileme

Uyuyamama, mide bulantısı

Sürekli olarak güvenliğini oluşturacak eylemlerde bulunma isteği ( yastığa sarılıp uyuma gibi…)

Ayrılma Anksiyetesi Bozukluğu Görülme Sıklığı

Kız çocuklarında görülme sıklığı, erkek çocuklarda görülmeye oranla iki kat daha fazladır.

Kız çocuklarında görülme oranı; % 5- 10 oranındadır.

Ayrılma anksiyetesi bozukluğunun çocuk ve ergenlerde görülme oranı % 3-5 arasındadır.

Ayrılma Anksiyetesi Bozukluğunun Görülme Nedenleri

Ayrılma anksiyetesş bozukluğunun oluşmasında psikolojik, biyolojik ve soyaal etmenler etkilidir.

Aşırı kontrolcü anne- baba tutumu

Kız ve erkek çocuklarda hemen hemen aynı sıklıkta görülüyor olması, bu bozukluğun ebeveynler tarafından çocuğa aktarılmış, yansıtılmışolduğunu göstermektedir.

Ayrılma anksiyetesinin şiddetini, erken dönem çocukluk çağında yaşana depresyonlar, çatışmalı aile ortamı, sosyal fobiler kardeş kıskançlığı gibi durumlar artırmaktadır.

Ayrılma Anksiyetesi Bozukluğunun Tedavisi

Davranışçı ve bilişsel terapiler kullanılmaktadır.

Tedavi planı genellikle okula yeniden ve en kısa zamanda dönme ve tedaviye öğretmenin aktif katılımını içerir.

Tedavi en çok kullanılan yöntemler; oyun terapisi, çocukla psikoterapi, psikodrama gibi tedavi yöntemleri etkili şekilde kullanılmaktadır.