Kırmızı Oda Dizi Değerlendirme

Her şeyden önce TV de kırmızı oda gibi dizilerin varlığından duyduğum mutluluğu ve diziye yönelik birkaç farklı noktayı paylaşmak istiyorum.

Öncelikle Binnur Kaya alışkın olduğumuz komedilerden sonra burada çok kritik bir rolde ve oyuncu kadrosuna bakınca çok sağlam bir kadro görüyoruz.

Kim ne derse desin, şiddetin kadını, erkeği, çocuğu, eğitimi, statüsü olmadığını gösteren, şiddet döngüsünü fark ettiren, bu döngüyü kırabileceğimize dair umut veren, aile nin ve aile eğitiminin önemini vurgulayan, harika bir dizi. Bölüm başlangıçlarında yer alan, keşke kamu spotu olarak her film arasına yerleştirilse dediğim; şiddetin kökeni, görmezden geldiğimiz psikolojik şiddet in etkileri, şiddete dur diyelim çağrıları diğer dizi ve filmlere örnek olur umarım.

Dizinin ilk bölümlerinden bu yana çok güçlü bir şekilde “insan olduğumuz” vurgusu yapılıyor olması çok kıymetli. Dizide en tazesinden en deneyimlisine kadar farklı yaşantıları ve kendi dünyalarında kendi sorunlarıyla da baş eden terapistleri görüyoruz. Platonik aşık oluyor, ailesi ve eşi ile sorun yaşıyor, sağlık problemleri ile uğraşıyor, acı çekiyorlar; her insan gibi, hepimizin başına gelebileceği… Öfkeleniyor, üzülüyor, kızıyor, utanıyorlar; her insanın yaşayabileceği duyguları yaşıyorlar. Bunlar yetersiz ya da olmamış olduğumuzu değil, insan olduğumuzu gösterir. İzlerken “ya, sen nasıl psikolojik danışmanın ne stresi ne öfkesi” diyenlerin bu diziyi izlemiş olmalarını istemiştim. Umarım bu yazı gözlerine çarpar 😃 Pek tabii bu duyguları yönetebilme becerisi de alan eğitimimiz dolayısıyla diğer meslek gruplarına göre daha iyiyiz. Bazen yönetemeyişimizde kendi iç dünyamızda yaşadığımız problemler etkili olabilir bu noktada biz de süpervizyon alırız (Örneğin; Piraye hanımın danışanında kendini görmesi, Doktor Deniz’in fiziksel istismara uğrayan çocuğun ailesine öfkesinde ve Doktor hanımın Alya ile görüşmesinde"bu kıza neden kızıyorum" diye sorusuna dikkat ettiysek eğer, ilerde kendi dünyasında ilişkili olan bir şeyler gösterebilirler)

Dizide ben dahil özellikle meslektaşlarımın yanlış bulduğu ve bu yüzden eleştirdiği pek çok psikolojik danışma sürecine uygun olmayan danışman tepkileri (danışanları dinlerken yoğun acıyan/şaşıran/kızan mimikleri, danışanla birlikte ağlaması, danışanı kovması, “neden” soruları, kriz yönetimini asistana bırakıp kaçması… ) bulunmaktadır ve klinik çalışanlarının durumları (asistanın seansları bölmesi, danışan problemleri ile fazlaca ilgili olması… ) dolaylı travmalara davetiye çıkarmakta ve psikolojik sağlamlığını olumsuz etkilemektedir. Nitekim bu bir TV dizisi ve psikolojik danışman yetiştirme eğitiminde kullanılan bir kaynak değildir (pek çok hocamız üni derslerinde kesitler kullanarak doğru/yanlış tepkileri gösterebilir burası ayrı) dolayısıyla psikolojik danışma ortamının birebir aynı şekilde olduğu söylenemez.

Diğer bir yandan psikolojik danışma hizmetinde danışmanlar farklı ekollerde/bakış açılarında eğitim alırlar ve farklı yaklaşım ve tekniklerle ilerlerler. Bu durum birinin bir diğerinden yetersiz yada yaptıklarının yanlış olduğu göstermez. Her danışman birbirinin aynı değildir, her danışana her danışman hitap etmeyebilir.

Psikolojik danışmanlara/psikologlara/psikiyatri uzmanlarına “deli doktoru” olarak bakmak gittikçe mazide kalıyor ve “hepimizin ihtiyacı var” diye yüksek sesle söylemeye başladık. Ne mutlu! Pek çok kişi, “şu doktorla azıcık konuşsam” gibi yorumlar yapmış, değil mi ne kadar çok ihtiyacımız var yargılanmadan, eleştirilmeden dinlenilmeye? Pek çok kişi kendi ebeveyn lik tarzını sorgulamış, yanlışını görmüş, bu dizi bir açıdan da kendimize de ayna tutmamıza yardımcı oluyor. Pek çok kişi kendini bazı karakterlerle özdeşleştirmiş, karakterleri anlamış, acılarını hissetmiş, aynı acıyı yaşayan başka insanların var olduğunu bilmek meselesi… Pek çok kişi “keşke Meliha gerçek olmasaydı” demiş, öyle ya, izlemeye duymaya dayanmadığımız ne çok acı ne çok zorluk var hayatta.