Mücadeleyi Bırakmak

Hiçbir şey tamamıyla çözülmüyor. Bir araya geliyor, sonra dağılıyor. Tekrar bir araya geliyor ve yine dağılıyor. Hayat tam da böyle işte. Iyileşme ise, tüm bunların olabilmesi için içinde bir yer açtıkça geliyor; yas için alan, rahatlama icin, acı için, neşe için…

Pema Chödrön

Hayat tutunmak ile birakmak arasinda ki denge… yasamin getirdigi her degisime, belirsizliğe, istenmeyene ve en önemlisi de acıya kalbinde bir yer açıp, onunla beraber karşında duran hayata soyle bir bakip gülümseyebildiğinde bir şeyler gerçekten değişiyor. Direndigimiz, istemedigimiz, ittiğimiz her ne varsa suruyor, oysa kabul edip, var olana kucak actigimizda hayatimiza değer katıyoruz. İyi olacağımıza dair inancimiza, hayallerimize tutunurken, kontrol edemediklerimizi bırakıldığımız surece özgürleşiyoruz. 

Burada pasif bir teslimiyet, kadere boyun eğiş veya pes etmekten bahsetmiyorum. Bize acı ve üzüntü veren duyguların ortaya çıkmalarını kontrol edemeyeceğimizi daha önceden de söylemiştim. Diğer yandan, onları nasıl karşıladığımızı, onlara karşı tutumumuzu kontrol edebilir ve böylelikle bu duyguları nasıl deneyimlediğimizi değiştirebiliriz. Hayatımızdaki etkilerine söz geçirebiliriz. Ve bu gerçekten önemlidir! Kontrol edebildiklerimize odaklanırken kontrol edemediklerimiz konusunda mücadeleyi bırakmak bizi çaresizlikten umuda götüren en önemli kararlardan biridir.  İlk adım acının gerçekliğini kabul etmektir. Hayatta acının da var olduğunu, bize acı veren çoğu şeyin özünde geçici ve kontrol edilemez olanı kontrol etmeye çalışmaktan ileri gelen stres ve endişe olduğunu fark edebiliriz. Anı kontrol etmeye calışmak, olmakta olanın olmaması gerektiğini hissetmemizle ve dolayısıyla mücadeleyle sonuçlanır. Kalp ağrısına sebep olan şeylerin çoğu, bir şeylerin olduğundan farklı olmasını istememizdir. Yaşantılarımıza, içinde bulunduğumuz yolculuğa dair bakış açımızın belirlediği birçok şey vardır. Ve yolculuğumuzu sarsıntılı mı yoksa yumuşak mı geçireceğimizi belirleyen ise yolun kendisinden çok zihnimizdir.