Aile ve Çift Terapisi

Aile üyeleri birbirlerine ilişkiler yoluyla bağlıdır. Aile içinde yaşanılan olaylar her birey tarafından farklı algılanabilir ve her aile üyesinin yaşantısını etkiler.

Yaşanılan etkileşim sonucunda aile üyeleri birbirlerine daha da yakınlaşabilir, birbirlerinden uzaklaşabilir veya aile içinde farklı sorunlar yaşanabilir (Bosh, 1988).

Aile işlevselliği, bireylerin ruhsal gelişiminde önemli role sahiptir bu nedenle birçok araştırmacı tarafından ele alınmıştır. Aile işlevselliği barındırması gereken özelliklere göre incelendiğinde fonksiyonel/fonksiyonel olmayan ve sağlıklı/sağlıksız aile yapıları olarak değerlendirilmektedir. 

Glick ve Kessler’e göre esnek otoriteye sahip aileler sağlıklıdır. Sağlıklı aile yapısında bireyler birbirlerine yakın aynı zamanda bağımsızdırlar. Birbirlerinin inançlarına saygı duyar ve çatışma durumunda çözüm yolu ararlar (Glick ve Kessler, 1980). 

Aile içinde yaşanan sorunların çözümlenebilmesi, aile üyelerinin bireysel problemlerinin konuşulabilmesi için üyelerin beraber başa çıkma yöntemleri geliştirebilmelerinde en büyük etken iletişimdir. Sağlıklı bir aile de her şey açıkça konuşulur (Taneli, 1988). 

Sağlıklı bir aile de;

-karşılıklı anlayış 

-doyum olmalı 

- üyeler birbirlerinin isteklerini karşılamalı

- üyeler arası çatışmalara karşı çeşitli çözüm yolları üretmeli

-aile yeniliklere uyum sağlayabilmelidir. 

Sungur (2009), ailede bireylerin arasında sorun yaşandığında birbirlerine karşı değil, soruna karşı takım olmalarının sağlıklı bir ilişki için gerekli olduğunu vurgulamıştır. 

Bireyler arasında güçlü bir iletişim sağlandıktan sonra sorunları beraber çözebilmeleri için problem çözme becerilerinin kazandırılması gerekmektedir. Aile içinde güçlü bir iletişim olmasına rağmen faydalı problem çözme becerileri yoksa sorunların giderilmesi mümkün değildir (Sungur, 2009).  

Geçtan, aile işlevselliğini karşılıklı saygı, işbirliği, aile üyelerine ve çevreye karşı sorumlu olma açılarından değerlendirmiştir (Geçtan, 1982). Farklı yorumlamalar ele alındığında sağlıklı bir ailede, üyelerin iletişim becerileri, bireylerin bağımsızlığı bununla birlikte birbirlerine karşı duydukları sorumluluk ve duygusal yakınlık ana tema olarak görülmektedir. 

Yeniliklere uyum sağlayabilmek, katı ya da belirsiz sınırlar yerine otoriter-esnek sınırlara sahip olmak aile üyelerinin psikolojisini olumlu yönde etkileyecektir. 

Minuchin aile yapısını anlamak için kişiler arası etkileşimin belirlenmesi ve düzenlenmesi gerektiğini düşünmüş ve yapısal aile kuramını geliştirmiştir (Minuchin, 1974). Minuchin’e göre bireyin semptomlarını en doğru şekilde anlamanın yolu, aile içindeki örüntüleri incelemekle sağlanır (Minuchin, 1974). Aile toplumsal sistemin alt sistemlerinden biridir. Yapısı toplumsal normlardan etkilenerek  oluşur. “Norm insanın yaşadığı sosyal çevrede doğru olarak kabul edilen, beklenen davranışlardır” şeklinde tanımlanmaktadır (Both, 1972). 

Alt sistemler; eş alt sistemi, ebeveyn alt sistemi, kardeş alt sistemidir. Ailenin bir üyesi birden fazla alt sistemde yer alabilir, örneğin anne, ‘anne-çocuk’ alt sistemi ve aynı zamanda ‘eşler’ arasındaki alt sistemin üyesidir. 

Aile sisteminin sağlıklı işleyişi kurallarla, sınırlarla, şefkat ve sevgi ihtiyaçlarının karşılanmasıyla sağlanır. Sınırlar, yapısal aile kuramında aile sisteminin bütünlüğünü koruyan duygusal bariyerler olarak tanımlanır. Aile sisteminde var olan bu bariyerleri Minuchin üç şekilde ele almıştır; ‘açık ve net sınırlar’, ‘katı sınırlar’ ve ‘belirsiz sınırlar’(Minuchin, 1974). Ebeveynler ile çocuklar arasındaki sınırın sağlıklı olabilmesi için açık ve net olması gerekir. Bu tür sınırları olan bir ailede verilen mesaj ‘sınırlar var ama şefkat de var’ olur. Anne, baba ve çocukların rolleri olması gerektiği gibidir ve iletişim problemleri minimum düzeydedir. Aile işlevselliğini bireylerin birbirleri ile kurdukları ilişkiler ve ilişkilerini düzenleyen kurallar belirler (Özabacı ve Erkan, 2013). Bu bağlamda aileler fonksiyonel ve fonksiyonel olmayan olarak ikiye ayrılırlar. Fonksiyonel ailelerde üyeler, kendilerinden beklenen görevleri yerine getirirken, fonksiyonel olmayan ailelerde bireylerin gelişimlerini tamamlayabilmesi için gerekli olan görevler yerine getirilmez. Fonksiyonel olmayan aileler incelendiğinde beş farklı aile tipi dikkat çekmektedir. Bunlar iç içe aileler, kopuk aileler, olgunlaşmamış ebeveynli aileler, evine bağlı olmayan eşin olduğu aileler ve ilgisiz ebeveynlerin olduğu ailelerdir. Bu tip aileler sıkıntı ya da stresli bir durumla karşı karşıya kaldıklarında sınırlarını daha çok katılaştırmaktadırlar. Buna karşılık fonksiyonel aileler stresli durumlarla karşılaştıklarında baş etme becerilerini kullanarak aile bütünlüğünü ve sağlığını bozmamaya çalışırlar. Sağlıklı fonksiyon gösteren aileler, aile yapısını yeniden yapılandırabilecek esnekliğe sahipken, diğer aileler için esneklik korku verici olabilir (Goldenberg, 1992). 

Aile işlevselliğinin belirlenmesi, ailenin problem çözme becerilerini, aile içi iletişimini, aile bireylerinin rollerinin uygunluğunu, aile içinde duygusal tepkilerin verilebilmesini, gereken ilginin aile üyelerine gösterilmesini ve davranış kontrolünün uygulanabilmesini değerlendirerek elde edilir.  Sağlıksız bir aile yapısında, aile üyeleri yalnızca kendini düşünür, birbirlerinin duygu, ihtiyaç ve arzularına olumsuz tepkiler verir ya da saygı duymaz. Ailede iletişim kopukluğu vardır bu sebeple aile üyeleri birbirlerini yanlış anlar ve birbirlerine gerekli desteği vermezler. Etkili bir iletişim ile aile bireylerinin birbirlerini daha iyi tanıması, amaçların birlikte belirlenmesi, işbirliği yapılması, karar verme becerilerinin artması ve duygu aktarımının yaşanabilmesi sağlanır (Olson, McCubbin, Barnes, 1983; Fallon, Krekorian, Shanahan, 1993)Aile bireyleri arasında uyum, bütünlük, empati ve doyumun deneyimlenebilmesi için güçlü iletişim becerilerine sahip olmak gerekmektedir (Olson ve ark, 1983). Ailedeki olumlu iletişim psikolojik uyumu arttırırken, olumsuz iletişim ise bireyleri yalnızlık duygusuna itebilir. Aile üyeleri arasındaki güçlü iletişim, ebeveynlerin DEHB olan çocuklarına karşı tutumlarını olumlu yönde etkiler ve çocuk, etkili iletişim sayesinde anlaşılmadığını yada yalnız bırakıldığını hissetmez. Aile üyelerinin birinde görülen psikolojik bozukluk diğer aile üyelerini de etkilemektedir. Aile içinde yarattığı stres kimi zaman bozukluğa sahip olan bireyden çok, diğer aile üyelerini yıkıma uğratmaktadır. Çocuğun tedavi sürecinde, etkilenen ve bu sebeple olumsuz etki eden aile üyesi/üyeleri ile çalışmak esas alınmalıdır. Aksi takdir de tedavi süreci aile içi olumsuz geri bildirimlerinden negatif yönde etkilenecektir. Bireyden tek başına davranışlarını değiştirmesini beklemek, bu doğrultuda çalışmalar yapmak kişide yeterli değişimi sağlayamaz. Ailesi tarafından desteklenen bireyler için değişim çok daha kolay ve hızlı olmaktadır. Yetişkin bir bireye göre çocukların tedavi sürecinde ve değişiminde ebeveynlerin rolü çok daha önemlidir. Dikkat eksikliği hiperaktivite bozukluğu olan çocukların bulunduğu ailelerde, iletişim sorunları ve mücadele etmeleri gereken güçlükler daha fazladır (Hechtman, 1996; Goldstein ve Goldstein, 1992; Kendall, 1999). Bu ailelerde yaşanan sorunların yapısı incelendiğinde aile üyelerinin ruh sağlığında bozulma, eşler arasındaki ilişkide yıpranma ve evin duygusal ortamında bozulma olduğu görülmüştür. DEHB olan çocukların bulunduğu ailelerde diğer davranım bozuklukları, çatışmalar ve boşanmalar daha fazla yaşanmaktadır (Goldstein ve Goldstein, 1992). Bu sorunlara sebep olan durumlar, çocuğa ayrılan zamanın artması ile eşlerin birbirlerine ayırdıkları zamanın azalması, bir ebeveynin çocuk ile ilgilenmesi gerektiği için bir arada yapılabilecek olan işlerde, işbirliği yerine iş bölümü yapılmasıdır. Ebeveynlerin DEHB olan çocuklarını beklenmedik davranışları yüzünden bir başkası ile yalnız bırakmak istememesi de ebeveynlerin baş başa geçirdikleri süreyi kısıtlamaktadır (Balkwell ve Halverson, 1980). DEHB ebeveynler arasında problemlere yol açabileceği gibi kardeşler arası problemlere de sebep olmaktadır. Ebeveynlerin DEHB sebebiyle çocuklarına olan farklı yaklaşımları, DEHB olmayan çocuk tarafından yanlış anlaşılabilir, çocukta duygusal ve psikolojik uyum sorunlarına sebep olabilir. Söz dinlemediği halde diğer çocuk ile daha fazla ilgilenilmesi DEHB olmayan çocuk için kafa karıştırıcıdır. Bu durumu önlemek amacıyla ebeveynler, çocuklarını bilgilendirmeli, tutumlarının sebebini anlatmalı ve çocuğun anlamasını sağlamalıdırlar (Farber ve Rychman, 1965 akt. Mchale ve Gamble, 1989).