Ebeveyn Olmaya Çalışırken Kendimi Buldum

Çocuklarla çalışan bir psikolog iseniz ebeveynlere de yol gösterici bir kılavuz olmanız gerekir. Bir çocuk ile danışmanlık süreci başladığında o aileye dahil olur ve onların yol arkadaşı olursunuz. Bu yolculuk karşılıklı güven, işbirliği, sabır ve farkındalık ile nihai hedefine ulaşabilir. Aksi pek de mümkün değildir. Çocukları ile ilgili danışmanlığa çok önem veren yüksek bir oranda ebeveyn olmasına rağmen sürece dair gerçekçi olmayan çok hızlı beklentileri nedeniyle pek çoğu maalesef bu yolculuğu yarım bırakırlar.

Çocuklarla çalışırken çalıştığınız konunun içeriğine göre yapılacak olanlar biraz daha özveri ve farkındalık gerektirir. Ebeveynler ise daha çok hemen sorunu çözelim başka bir şey istemiyorum, derler. Sadece tuvalet konusunu halledelim diyen ve bu konuda çok yorgun hisseden bir anneye, bu konuyla ilgili diğer bağlantıları da birlikte ilerletmek durumunda olduğumuzu çünkü çocuğun yaşadığının sadece bir durum olmadığını belirtmiştim. Gelişimin en hızlı ilerlediği yıllarda birbiriyle ilişkili konular birlikte çalışılmayı gerektirir.

Tecrübelerim arttıkça ebeveyn-çocuk çalışmalarının daha farklı bir yapıya ihtiyaç duyduklarını fark ettim. Çocukları için gelen ebeveynler, en temel öğretileri ve davranışları kazanmadan benim çocukları ile çalışmamın daha az işlevsel olduğunu kabul etiklerinde oldukça olumlu ilerlemeler kaydediyoruz.

    Nedir bu temel konular?

• Ebeveynlerin duygu yönetimi (Öfke, kaygı...)

• Çocukların gelişim dönemleri özellikleri

• Duygu-davranış yansıtması

• Regüle olma yöntemleri

    Bu konuları çalışmak biraz zor oluyor tabiki. 

    Neden mi? Çünkü ebeveyn kendinin hassas noktalarına, geçmişine, bugününe hatta yarınına dokunma cesareti gösteriyor. Tam da bu noktada şunu söylüyorum; iyi ki bir ebeveyn olma şansına sahip olarak bu dünyadan geçiyorum demenin en güzel yanı, belki de sadece öylece yaşayıp gidecekken çocuğumuz sayesinde kendimizi keşfediyor olduğumuz. Keşfediyor, gelişiyor ve değişiyoruz. 

    Evlenen iki kişi önce eş rolüne akabinde de ebeveynlik rolüne geçiş yaparlar. Ve diğer pek çok rolleri gibi dahil oldukları bu yeni rollere de adapte olmaya çalışırlar. Üniversitede bir hocamın sözü, bugün tüm danışan ebeveynlere söylediğim temel bir öğretidir:

     “ Biz ebeveyn olduktan sonra karı koca olduğumuzu hiç unutmadık.” 

    Aradan yıllar geçti ve bu öğretiye kendi bakış açımı da ekleyerek; hayatımızda sahip olduğumuz hiçbir rol, kendilik rolümüzden daha öncelikli konumda değildir, diyorum. Çünkü ben ben olmadan nasıl diğer rolleri içselleştirebilirim ki? Toplumun, normların, ailemizin öğretilerini kendilik farkındalığımızla uyumlu bir hale getirebildiğimizde hayat kalitemiz, psikolojik sağlamlılığımız çok daha iyi olacak diye inanıyorum.