Neden hep alttan alırız?

Bazen etrafımdaki bazı insanların o kadar çok alttan aldıklarını görüyorum ki! O kadar çok kendinden vazgeçtiklerine şahit oluyorum ki! Düşündükçe, okudukça beni nedenler hep çocukluğa götürüyor.
Freud’un aksine Freud’dan sonra gelen Neo-Freudyenler, doğuştan getirilen iç güdüler ile yönetilmek yerine çocuğun kişilerarası çevreyle şekillendiğini belirtirler. Freud’un bahsettiği gibi saldırgan ve cinsel iştahın doyurulması yerine çocuğun kişilerarası… kabul ve onay ihtiyacının doyurulmasının önemli olduğundan bahsederler. Ayrıca çocuğun doğuştan getirdiği “büyük bir enerjisinin, merakının, gelişmek için doğasında var olan potansiyelinin ve sevdiği yetişkinleri elinde tutma isteğinin olduğundan bahsederler. Çocukların bu özellikleri her zaman yetişkinlerin beklentileri ile uyumlu olmayabilir. İşte bu zamanlarda çocukların yaşadığı çatışma temel büyüme eğilimleri ve güven/onaylanma gereksinimi arasında yaşanır. Yalom “Eğer bir çocuk, çocukları için güven ya da özerk gelişimi cesaretlendiremeyecek ölçüde nevrotik mücadeleleriyle meşgul olan bir anne babaya sahip olma şansızlığı içindeyse ciddi çatışmalar ortaya çıkmaktadır.” der ve ekler “ Böyle bir mücadelede gelişme, güven uğruna feda edilir her zaman.”
Feda edilir… feda edilir çünkü çocuklar kör bir sevgi ile sever anne babalarını… kendileri uğruna… kendilerini feda edecek kadar çok severler… o yüzden meraklarını…gelişmek için doğalarında olan potansiyeli feda ederler… sırf sevilmek için onaylanmak için kendilerinden, potansiyellerinden vazgeçerler. Sonrası mı?
Sonrası onaylanma peşinde geçen hayatlar… sonrası sevilme ihtiyacı içinde geçen ömürler… sonrası benim gördüğüm bu yetişkin görünümlü yaralı çocuklar… etrafta anne babaları yerine koydukları insanlardan onay almak isteyen… bitmemiş işlerin peşinde… geçmişin yükünü omuzlarında taşıyan yaralı mı yaralı yürekler!