Dr. Öğr. Üyesi Zengibar Özarslan

Arka arkaya iki doğumdan sonra hiç bir şeye, hiç kimseye tahammül gösteremiyordum. Çocuklarımla dahi ilgilenmek istemiyordum, her şey anlamsız, her şey keyifsizdi. Eşimle ilişkim de hiç olmadığı kadar kötüydü. Böyle bir durumda başvurmuştum Zengibar hocaya. Anlaşıldığımı ve bana yardım edebileceğini ilk görüşmeden itibaren hissetmiştim. Tedavimi planladı ve sürecim hala devam ediyor. Şu an geldiğim günden çok daha iyi durumdayım. Bana çok faydası oldu, kendisine ne kadar teşekkür etsem azdır.

Annemin ani vefatı üzerinden bir sene geçmiş olmasına rağmen etkisini atlatamıyordum. Gece uykularım artık yok gibiydi, kimseyle doğru dürüst görüşmek istemiyordum. Hatta işimi de kaybetmek üzereydim. Zengibar Bey ile tedaviye başladıktan bir süre sonra kendimi toparlamaya başladım. Annemle kapanmamış hesaplarımı, kendime ve ona yaptığım suçlamaları bana fark ettirdi. Önce uykularım düzene girdi, sonra da sosyal ve iş hayatımı tekrar düzene soktum. Gün geçtikçe iyiye gidiyor her şey. Doktoruma tüm desteği için çok teşekkür ediyorum.

Zengibar hocam sayesinde artık kaygılarımla baş etmeyi öğrendim. Sayesinde hem ben hem de çevremdeki eşim, çocuğum çok rahatladık. Bu yaygın anksiyete denen illet yüzünden çevremdekilere de çok çektirdim. Başta Zengibar hocama ve kurumdaki herkese çok teşekkürler. Her gittiğimde güler yüzle karşılandım, aldıkları pandemi önlemleri ile kendimi güvende hissettim. Çok disiplinli çalışıyorlar ve işlerini severek dikkatle yapıyorlar.

Corona döneminde her şeyi kontrol eder her şeyden kaçar oldum. Sanki ben vesile olacağım ve sevdiklerime zarar vereceğim diye ödüm kopuyordu. Kontrolcü değilim sanıyordum ama covidle gün yüzüne çıktı. Eve eşim işten gelirken korkar oldu. Sanki bütün mikroplar üzerinde ve evi kirletecek diye işkence eder gibi yıkanması ve en az bir saat banyoda temizlenmesini isterdim. Her an kötü haber alacakmış gibi geriliyordum. Mideme kramplar giriyor, bulantı hatta kustuğum oluyordu. Aslında evhamım varmış ama ben çok sevdiğim için sevdiklerimi korumak adına kendime de onlara da kontrolcü olmuşum. Tıpkı annem gibi. Annem de benim için kaygılanırdı, korumaya çalışırdı ama dokunmak, koklamak, gözümün içine bakıp seni seviyorum demeyi hiç yaşatmadı bana. Derinden seviyorumlarla, elalem ne derlerle, uslu, sessiz olmamla, kardeşime anne gibi davranmam istenmekle annelik babalık olmuyormuş. Belki beni severler diye hep verici de olunmuyormuş bu da bana ders oldu. Bunlarla kaygılarımın arasındaki bağı bana gösterdiği için Zengibar Hocama çok teşekkür ederim. 

Zengibar Bey'i ona daha önce tedavi olan kapalı çarşıdan esnaf arkadaşım tarafından duydum. Belki işimizin stresimidir bilmem ama kapalı çarşıda çok fazla panik atak dostum var. Ben bu durumu çoğumuzun zor hayatlardan ve kontrolcü ailelerden gelmemize bağlıyorum. Zengibar Bey'e bu tespitimi söylediğimde kültürel olarak hep adanmışlıklarla geçen yaşamları olan ailelerimizin bize öğretisi ve mirası olarak anlattı.Tıpkı işlerini miras bıraktıkları gibi endişelerini vesveselerini de bize bıraktılar. Vücudumu dinlemekten kimseyi duyamayacak kadar meşgul oldum. Acaba ne desem ne yapsam ne olacak ne diyecek diye diye kafayı yedim. Karnı ağrıyanla karnım ağrımaya, başı dönenle başım dönmeye, göğsü ağrayanla kalbim sıkışıp öleceğim diye yaşarken öldüm desem yeridir. Küçük oğlumdan bile babacığım bişey olmaz diye onay aramaktan kalıbının adamı değilsin demekten kendimi alıkoyamıyordum. Baskıcı bir baba, korumacı boyun eğici bir anne ve kendi anne babalarının hala denetiminde olan bir aileye sahip olmam kendime güvenmeme engel oldu. Takıntılarımın suçluluk duygularımın bitmeyen borçluluk hissim artık korktuğumu başıma getirircesine yalnızlık ve değersizlik hislerime esir etti. Ne olur siz de benim gibi saçı okşanmak yerine kurtarıcı hep beklentiye yetişen biri olan kaderinizden kurtulun. Sorun gerçekten buymuş.

Benim annem hep depresyondaydı. Mutsuzdu. Yüzünün hiç güldüğünü hatırlamıyorum. İki yıl önce onu kaybettik. Bu kez depresyona giren ben oldum. Çok fazla sigara içmeye başladım. Yemek yiyesim gelmiyordu. Çok kilo verdim. Uyuyamıyordum. Sosyalleşmiyordum. Canım bir şey yapmak istemiyordu. Aylar sonra bir gün dışarı çıkmam gerekmişti. Evden dışarıya birkaç adımımı attım ve aniden kalbim hızlı hızlı atmaya başladı. Ölüyorum sandım. Annem aklıma geldi. Bugün ona kavuşacak mıyım? Kendimi bir kaldırıma bıraktım. Beni görüp yanıma gelen, su getirenlerden biri bana nefes egzersizi yaptırdı. Birkaç dakika içinde kendime geldim. Biraz sohbet ettik ve bana yaşadığım şeyin panik atak olduğunu, aynısının onun da başına geldiğini söyledi. Ban doktor Zengibar Bey'i önerdi. İlk başta hiç inandırıcı gelmedi. Benim kesin kalbimde sorun var diye kalp doktoruna gittim. Vitamin eksikliği dışında bir sağlık problemim çıkmadı. Doktor da bana panik ataktan bahsedince psikiyatriye gelmeye karar verdim. Şu an hayata geri döndüm. Depresyon ve panik ataktan kurtuldum. Kendime bir iş buldum. Artık nefes alıyorum.

Belli bir depresif olaydan dolayı gittik ve ekip olarak karşılama olsun görüşme oksun gayet başarılıydı. Sonuç olarak zengibar Hocaya çok teşekkürler

Uluslararası bir şirkette yönetici olarak çalışıyordum. Sıkça yurtdışına seyahatler gerçekleştirmekteydim. Babamın vefatından sonra gittiğim bir iş seyahatinde panik atak yaşadım. Zengibar bey’e gelmeden üç ay önce panik ataklarım şiddetlendi ve arttı. Artık işe gidemiyordum ve panik atak yaşamamak için sürekli uyuyordum. Uyku kaçış haline gelmişti. Bir zaman sonra evde banyoya giremez hale geldim. Banyoda daralıyordum ve panikliyordum. Zengibar beyle yaptığımız online seanslar sayesinde eski hayatıma kavuştum. Ayrılmış olduğum şirkette yönetici olarak olmasa da tekrar çalışmaya başladım. Panik atağı ertelemeyin derim.

Zengibar Bey beni kurtardı! 7 sene önce babamı kaybetmiştim. Babam hep depresyondaydı. Onu kaybettikten sonra ben de depresyona girdim ve önceki psikiyatristimin yazdığı ilaçlar artık fayda etmiyordu. Hatta daha da kötüleştim.Yemek yemeyi kestim, uyku düzenim kalmadı. Birilerine zarar vermekten, kendime zarar vermekten, aklımı kaçırmaktan çok korkuyordum. Bu yüzden nişanlım bana Zengibar bey’i araştırıp buldu. Hep ilaçlara bağlı kalacağımı düşünüyordum ve bunu istemiyordum. İlk başta ilaçlarımı değiştirdi. Bir süre sonra terapi desteğiyle ilaçlarımı da azalttı ve kesti. İşim gereği çocuklarla çalışıyorum ve onlara zarar vermekten korktuğum için son zamanlarda sürekli rapor alıp işe gitmiyordum. Hem işimi çok özlüyor hem de aklımı kaçırıp onlara zarar veririm diye çok korkuyordum. Zengibar bey bu obsesyonlarımın babamın depresyonundan ve ölümünden kendimi suçladığımı ve kontrol edemediğimi, bu yüzden kontrolümü kaybedeceğim ve kendimi suçlayacağım durumlara karşı bir hassasiyet geliştirdiğimi, anılarımı çalışırken fark ettirdi. Artık rahat bir şekilde çok sevdiğim çocuklarıma kavuştum. Zengibar bey’in anlayışlı, destekçi ve samimi olması bana çok iyi hissettirdi.

İki sene önce bir çocuğumu kaybettim. Hamileliğimin 18. Haftasında aldırmak zorunda kaldım. Ve bunların hepsi çalıştığım hastanede gerçekleşti. Sonra uzun süre toparlanamadım. Bu olumsuz anılar her hastaneye gittiğimde beni üzüyordu ve işime odaklanamıyordum. Artık işe gitmekte çok zorlanıyordum. Sonra bir hamileliğim daha oldu, çok güzel bir kızım oldu. Ama ben yine kaybettiğim çocuğum için kendimi suçluyordum ve hiç bişeyden zevk alamıyordum. Sadece kızım için yataktan çıkıyordum. Eşim de çok yoğun çalıştığı için bana destek olamıyordu. Baş edemiyordum. Kızımın benim duygularımı hissedebileceğini düşündükçe suçluluk duygum arttı ve terapiye başvurdum. Zengibar bey bana çok iyi geldi. Beni anladı, bana destek oldu. EMDR terapisi bana çok iyi geldi. Yoğun bir terapi süreci geçirdim. Artık ben güldükçe kızım da gülüyor, o güldükçe ben de gülüyorum.